La Vecchia Quercia

‘La Vecchia Quercia’, oftewel: ‘De oude eik’, is een sprookje van Hans Christian Andersen uit de negentiende eeuw. Het verhaal gaat over een oude eik die een laatste droom heeft, voordat hij sterft. Willem Boronski liet zich inspireren door dit mooie verhaal en de strekking ervan. Er is een verwantschap op te merken, want ook in Boronski’s werk gaat het om de beleving. De beleving van de toeschouwer is voor hem vele malen belangrijker dan een algemeen aangenomen ‘waarheid’ of ergens klakkeloos vanuit gaan. Boronski laat het graag aan de toeschouwers over om hun eigen interpretatie te geven van zijn werk. Hij maakte een serie kunstwerken waarin de oude eik, ’La Vecchia Quercia’, de hoofdrol speelt. Warme, expressieve werken ontstonden, waarin het zonlicht speelt op de getekende bast van de eik. Echter ook sobere werken, in aardekleuren weergegeven, waarbij niets afleidt van de boom met zijn oeroude stam, maken deel uit van deze reeks. Het zijn kunstwerken die een verhaal vertellen, vol uitdrukking en gevoel. De beleving van de toeschouwer bij het zien van deze kunst is vergelijkbaar met de beleving van het mugje en de eik: we hebben allemaal evenveel, alleen de berekeningen kunnen verschillen.

Van Stilleven(s) naar groene billen

Boronski’s eerste schilderijen waren stillevens. Hij dacht dat schilderen alles te maken had met kennis en vakmanschap. Als je niet precies kon naschilderen wat je zag, dan was je werk geen echt schilderij en was jij geen schilder. Uren en dagen heeft hij zitten ploeteren op stillevens. Langzamerhand kwam hij erachter dat het niet klopte en dat het onmogelijk was de werkelijkheid te vatten door het direct na te tekenen, het in een stilleven te vatten of op de foto te zetten.

Tabula Rasa 

Voor Willem Boronski heeft tabula rasa een belangrijke betekenis. Boronski is in de loop van zijn artistieke ontwikkeling toegegaan naar alsmaar verdere abstractie. Terugkijkend op de verschillende artistieke perioden die hij heeft doorgemaakt, vroeg Boronski zich af: Ben ik in mijn kunst altijd vrij genoeg geweest? Het antwoord kwam onmiddellijk: Nee. Boronski moest vaststellen dat hij vaak teveel ideeën en vormen in gedachten had, voordat hij begon met schilderen. Terwijl hij er in de loop van de jaren achter kwam dat de kern van een kunstwerk voor hem niet besloten ligt in een vooraf bedacht idee. De kern van een kunstwerk wordt voor Boronski juist gevormd door een blanco doek. Boronski wil zijn handen laten leiden door zijn innerlijk. Hij wil een nieuwe vorm laten ontstaan. Een vorm die alleen kan worden waargenomen als het op het doek staat. Zonder vooraf bedacht idee beginnen aan een kunstwerk. Op deze manier werd het schilderen voor Boronski een proces vol verrassingen.

Een vooraf bedacht thema hoéft je creativiteit niet in de weg te zitten, bedacht Boronski. Als je je maar bewust bent van de keuze om je wel of niet te laten beïnvloeden. Als je je vrij kunt blijven voelen en in je hoofd alles los kunt laten, hoeft een startpunt de creativiteit niet in de weg te staan. ‘Sweet Summer Sweat’ schilderde Boronski bijvoorbeeld na het zien van uniek zonlicht dat in de ijskast viel. Het thema stond vooraf vast, maar toch kon hij zijn creativiteit de vrije loop laten, waardoor dit warme, abstracte werk ontstond.

Na veel experimenteren met technieken en kunstvormen, bleek de grote uitdaging voor Boronski het beginnen met niets. ‘There’s a feeling I get’ is hiervan een mooi voorbeeld. “Het uitgangspunt was niets en toch ontstond zomaar deze vorm”, aldus Boronski.Het beeld ontstaat vanuit een diepere grond. Het is die nieuwe vorm, dat éne beeld, dat doet verstillen, stoppen en veranderen.Als je iets nieuws wilt creëren, moet je volgens Boronski  beginnen met niets. Een blanco vel, een leeg hoofd, een tabula rasa.