‘La Vecchia Quercia’, oftewel: ‘De oude eik’, is een sprookje van Hans Christian Andersen uit de negentiende eeuw.

 Het verhaal gaat over een oude eik die een laatste droom heeft, voordat hij sterft. De eik leeft in totaal 365 jaar. Tijdens zijn lange leven vliegen er iedere dag mugjes om de eik heen. De eik voelt medelijden met hen omdat zij maar één dag leven. De mugjes voelen zich die ene dag echter ultiem gelukkig en wanneer een mugje gelukzalig op het bladerdek van de eik komt zitten, voert de eik steeds hetzelfde gesprek met hen. Hij zegt tegen het desbetreffende mugje dat het zo jammer is dat hij maar één dag leeft. “Jammer,” antwoordt het mugje dan steeds: ”Wat bedoel je daarmee? Alles is zo heerlijk stralend, warm en mooi en ik ben zo blij!” “Maar slechts één dag en dan is alles voorbij!”, antwoordt de eik. Waarop het mugje zegt: “Voorbij! Wat is voorbij? Ben jij ook voorbij?” “Nee, ik leef misschien nog wel duizenden van jouw dagen en mijn dag duurt hele jaargetijden. Dat is iets van zo lange duur dat jij het helemaal niet kunt uitrekenen!”, zegt de eik. Het mugje antwoordt daarop: “Nee, want ik begrijp je niet! Jij hebt duizenden van mijn dagen, maar ik heb duizenden ogenblikken om blij en gelukkig te zijn. Neemt al deze heerlijkheid een einde wanneer jij sterft?” “Nee”, zegt de eik, “die duurt zeker langer, oneindig veel langer dan ik mij kan indenken!” “Maar dan hebben wij toch evenveel, onze berekeningen verschillen alleen maar”, is de veelzeggende conclusie van het mugje.

Het mugje krijgt in het sprookje gelijk. In de laatste droom van de eik, herbeleeft hij zijn leven. Hij voelt zich steeds hoger en hoger groeien, helemaal tot aan de zon. Als alle andere bomen, planten en struiken om de eik heen met hem mee beginnen te groeien de hoogte in, voelt hij zich ultiem gelukkig. Dit is het moment waarop de eik door een storm wordt geveld, zijn wortels daadwerkelijk loskomen van de grond en hij sterft. De 365 jaren die de eik leefde, bleken vergelijkbaar te zijn met die ene dag dat het mugje leefde. Het gaat hier om de beleving, het mugje heeft nooit beseft dat hij maar één dag leefde. In zijn korte leven heeft het mugje dezelfde ervaringen gehad, zoals de eik in zijn uitgestrekte leven had.

Willem Boronski liet zich inspireren door dit mooie verhaal en de strekking ervan. Er is een verwantschap op te merken, want ook in Boronski’s werk gaat het om de beleving. De beleving van de toeschouwer is voor hem vele malen belangrijker dan een algemeen aangenomen ‘waarheid’ of ergens klakkeloos vanuit gaan. Boronski laat het graag aan de toeschouwers over om hun eigen interpretatie te geven van zijn werk. Hij maakte een serie kunstwerken waarin de oude eik, ’La Vecchia Quercia’, de hoofdrol speelt. Warme, expressieve werken ontstonden, waarin het zonlicht speelt op de getekende bast van de eik. Echter ook sobere werken, in aardekleuren weergegeven, waarbij niets afleidt van de boom met zijn oeroude stam, maken deel uit van deze reeks. Het zijn kunstwerken die een verhaal vertellen, vol uitdrukking en gevoel. De beleving van de toeschouwer bij het zien van deze kunst is vergelijkbaar met de beleving van het mugje en de eik: we hebben allemaal evenveel, alleen de berekeningen kunnen verschillen.